Με τον πυχηαίο τίτλο «Δημόσιο – Κλείνει η πόρτα στις πρόωρες συντάξεις» μας ενημερώνει ο Τύπος ότι σε δύο εβδομάδες λήγει η τελευταία ευκαιρία για πρόωρη συνταξιοδότηση σε ηλικία 55-60 ετών που δίνει ο ασφαλιστικός νόμος ο οποίος ψηφίστηκε πρόσφατα και είναι γνωστός ως μίνι ασφαλιστικό. Στη συνέχεια ήρθε και εγκύκλιος από τον ΕΦΚΑ για να διευκρινίσει ότι η σχετική διάταξη του πρόσφατου ασφαλιστικού νόμου οδηγεί σε έμμεση αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έως και κατά 7 έτη, εφόσον οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν συμπληρώσει μέχρι και τις 31/12/2022 το προβλεπόμενο ηλικιακό όριο για τη λήψη μειωμένης σύνταξης όπως αυτό ίσχυε μέχρι τις 18/8/2015. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ανήκουν στην ηλικιακή αυτή κατηγορία θα πρέπει να περιμένουν τη συμπλήρωση των 62 ετών για μειωμένη και των 67 ετών για πλήρη σύνταξη και με την προϋπόθεση να έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα δηλαδή να έχουν συμπληρώσει 25 χρόνια υπηρεσίας. Εν τούτοις οι δημόσιοι υπάλληλοι με θεμελιωμένο συνταξιοδοτικό δικαίωμα το 2010-2011-2012 που θα έχουν συμπληρώσει τα όρια ηλικίας έως και την 31η Δεκεμβρίου του 2022 μπορούν να λάβουν μειωμένη σύνταξη αλλά όχι πλήρη καθώς η συγκεκριμένη ομάδα υπαλλήλων δεν είχε περιληφθεί στο ηλικιακό απαιτούμενο του προηγούμενου νόμου 4336/2015.
Mέσα σε μια πολιτεία όπου ο πολίτης μαστίζεται καθημερινά από χιλιάδες προβλήματα κυρίως οικονομικά αλλά και άλλα, όπου το εργασιακό οκτάωρο αποτελεί πλέον παρελθόν έχοντας αντικατασταθεί από δεκάωρα και δωδεκάωρα για τις σύγχρονες θέσεις εργασίας εάν και εφόσον αυτές υπάρχουν και με μισθούς πείνας, εύλογα αναρωτιόμαστε ποια είναι τελικά η ανάγκη της κατάργησης της πρόωρης συνταξιοδότησης που ήταν άλλωστε θεσμοθετημένη από τους ίδιους τους κυβερνώντες; Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι συνθήκες εργασίας σε κάθε κλάδο είναι από μέτριες έως άθλιες και οι περισσότεροι από μας περνάμε τα δύο τρίτα περίπου της ζωής μας, ίσως και περισσότερο, δουλεύοντας καθημερινά για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην περιμένοντας μια σύνταξη από το ταμείο που εμείς οι ίδιοι χρηματοδοτούμε μέσω των υποχρεωτικών κρατήσεων που μας επιβάλλονται. Τα τελευταία χρόνια όμως αντί να ανταμειφθούμε για όσα έχουμε προσφέρει στον εργασιακό μας τομέα όταν πλησιάζει ο χρόνος της συνταξιοδότησής μας και με ένα καινούργιο νόμο που αιφνιδιαστικά και αυθαίρετα ψηφίζεται, απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από το συνταξιοδοτικό ορίζοντά μας όντας αναγκασμένοι να παραμείνουμε στους χώρους εργασίας μας ζώντας ένα καθημερινό άγχος για νέα αλλαγή των ορίων ηλικίας που αγγίζει τα όρια ταινίας τρόμου.
Πώς εξανεμίστηκαν αλήθεια τόσα και τόσα ποσά από τις υποχρεωτικές κρατήσεις μας στους μισθούς μας χωρίς κανένας ποτέ να μας δώσει λογαριασμό για τίποτα; Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα και το σημαντικότερο ποιοι και πώς τα διαχειρίστηκαν; Αν ήμασταν ελεύθεροι να διαχειριστούμε και να επενδύσουμε μόνοι μας ένα κεφάλαιο για την σύνταξη και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή μας θα τα είχαμε καταφέρει σίγουρα πολύ καλύτερα. Αντιθέτως τώρα είμαστε θεατές σε μια ασύστολη και συνεχόμενη κλοπή του κόπου μας και επί πλέον έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα σχετικά προβλήματα υγείας που συνήθως παρουσιάζονται στις ηλικίες κοντά στη σύνταξη πληρώνοντας πάλι από την τσέπη μας ένα σχεδόν ιδιωτικοποιημένο σύστημα υγείας και ζώντας συνεχώς με την απειλή των περικοπών αυτής της σύνταξης εάν και εφόσον την έχουμε πάρει. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες έχουν καταντήσει ασφυκτικές, η ανασφάλεια είναι παντού διάχυτη σ ένα χαοτικό επαναλαμβανόμενο περιβάλλον και σε επιστέγασμα όλων αυτών εισπράττουμε και τον κατάφωρο εμπαιγμό μέσα από το «μίνι Ασφαλιστικό»-γρίφο όπου πρέπει ο εργαζόμενος να μετράει χρονολογίες και συνταξιοδοτικό χρόνο για να τα συνδυάσει με τα όρια ηλικίας του που ολοένα και τα μετακυλίουν προς τα πίσω οι «νομοπαρασκευαστές».
Συνήθως όμως η πολύ μεγάλη καταπίεση έχει παρατηρηθεί εμπειρικά ότι οδηγεί σε μια αντίστοιχη αντίδραση. Αυτό είναι αναπόφευκτο γιατί είναι και Νόμος της φυσικής επιστήμης κάτι που γνωρίζουμε όλοι από το σχολείο. Ο προβληματισμός έχει ήδη εκδηλωθεί αφού ο άνθρωπος πια αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι σχεδόν τίποτα στην καθημερινότητά του δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Όλοι μας είμαστε προικισμένοι με την Αξία της Λογικής και μπορούμε να την επιστρατεύσουμε εάν το θελήσουμε πραγματικά. Όλοι μας επίσης επιθυμούμε να ζούμε και να βιώνουμε σε μια αληθινή Πολιτεία που θα εγγυάται και θα διασφαλίζει το σεβασμό προς τον άνθρωπο και την ποιότητα ζωής του σε κάθε στάδιο του βίου του. Ιδιαίτερα η Τρίτη ηλικία πρέπει να είναι για την Πολιτεία ένα μεγάλο και σημαντικό κεφάλαιο. Περιλαμβάνει πολίτες που έχουν ολοκληρώσει τον εργασιακό τους χρόνο και είναι γεμάτοι βιωματική σοφία την οποία μπορούν να μεταφέρουν στις επερχόμενες γενιές αλλά και να συνεχίσουν και οι ίδιοι την δημιουργική και μαθησιακή τους ανέλιξη εάν το επιθυμούν. Αξίζουν το σεβασμό ολόκληρης της Πολιτείας η οποία οφείλει να μεριμνά για την εξασφάλισή τους σε κάθε επίπεδο επιστρέφοντας τους υπό μορφή σύνταξης στο ακέραιο και με τρόπο δίκαιο όσα εκείνοι είχαν επενδύσει κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Καταστάσεις όπου η σύνταξη των πολιτών γίνεται αντικείμενο παζαρέματος και κοινωνικών διαχωρισμών πρέπει να εκλείψουν ολοσχερώς σε μια υγιή Πολιτεία.
Όλοι οι άνθρωποι πολίτες αυτής της χώρας το βλέπουμε πλέον ολοφάνερα ότι κανείς από όσους μας διοίκησαν τόσα χρόνια δεν ενήργησε ποτέ προς όφελός μας. Έχει έρθει λοιπόν η ώρα να ενωθούμε όλοι μαζί και να ομονοήσουμε για να διαχειριστούμε με δίκαιο όλο μας τον πλούτο, υλικό και πνευματικό, προς όφελος του καθενός από μας και όλων μας στο σύνολο, αφήνοντας κληρονομιά στους απογόνους μας το μέλλον που τους αξίζει. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι τίποτα δε μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη της Ενωσής μας.
Σύνταξη: Παναγιωτοπούλου Αργυρώ
https://esykpda.blogspot.com/2022/12/oisyntaxeisexanemizontai.html
